Een cirkel is rond

Ik had het verzoek gekregen om vanmiddag twee workshops van een uur te verzorgen voor docenten exact van een scholengroep.

Ik sta bij de aanvang van de workshop bij de deur en ontvang de deelnemers, we schudden de hand, noemen onze namen en wensen elkaar een fijne middag.

Ik begin te praten, na een paar minuten, tijdens een natuurlijke onderbreking in het verhaal hoor ik: “Mag ik wat vragen, heb je hier op school gezeten? Je komt mij zo bekend voor!”

Ik kom niet uit de direct omgeving en heb dus daar zelf ook niet op school gezeten of gewerkt, ik meld dat en we gaan verder. De docenten voeren een opdrachten uit, we bespreken het, die ene deelnemer kijkt me aan en zegt: “Je was op de conferentie in Woudschoten!”. Nee, ook niet.

Weer een tijdje later komen we in gesprek over waar ik vandaan kom, hij is toch nog aan het zoeken of hij mij ergens van kent. We blijken in dezelfde plaats gewoond te hebben, daarmee is de zaak gesloten voor zijn collega’s, het is duidelijk. Ik zie in zijn ogen nog wat onrust, hij is niet overtuigd. Ik heb een workshop te leiden en ga daardoor niet in op zijn gevoel op dat moment. Case closed.

We praten, ik vertel, zij voeren opdrachten uit. Ik loop bij de start van de laatste opdracht langs de tafels en zie net dat de betreffende docent zijn naam invult, de naam die ik al had gehoord en paar keer had gezien maar nu in mijn hoofd anders klinkt, anders voelt, anders smaakt en ik voel daadwerkelijk het kwartje vallen.

Ik noem spontaan de naam van een school in Amsterdam, “daar heb je gewerkt! En ik liep mijn eerste jaarsstage bij jou!” Dat was ‘m! We praten over die betreffende school, wisselen wat uit, en ik hoor hem nog mompelen dat ik duidelijk goed terecht ben gekomen maar dat hij duidelijk geen indruk op mij had gemaakt. Ik kan hem geruststellen, ik vond zijn stem heel herkenbaar, ik voelde het dus ook.

De rest van de groep kon ik ook geruststellen, wij kunnen vannacht met een gerust hart gaan slapen, mysterie opgelost, tijd voor de volgende workshop!