Leerlingen uit groep 8 zijn druk bezig met een keuze te maken tussen de middelbare scholen uit de regio. Om onze school nog beter te leren kennen krijgen ze bij ons de mogelijkheid om drie korte lessen te volgen. Vandaag nam ik het lesje wiskunde voor mijn rekening.
Het is altijd hard werken om in 25 minuten tijd mezelf, het vak, onze manier van werken en de inhoud van het lesje te presenteren. Zeker op zo’n mooie dag als vandaag kan dat zorgen voor wat zweet op de rug.
Na twee groepen gehad te hebben sta ik bij de deur om de laatste groep te ontvangen. Er stromen een paar clubjes leerlingen naar binnen en dan komt leerling I. (11 jaar) de hoek om bij de deur. Hij ziet mij, kijkt me recht aan en zegt met veel bravoure: “Ken ik jou?”
Een beetje overrompeld door zijn toon, antwoord ik: “Geen idee… Ken ik jou?”
Hij noemt een meisjesnaam. Het is duidelijk niet een manier om zichzelf te introduceren.
Ik: “Die ken ik wel.”
Leerling I.: “Ik ben haar broertje.”
Het is duidelijk. Blijkbaar “ken” ik hem wel. Wat ook duidelijk is, is dat het een ventje is waarvan je merkt dat hij aanwezig is, maar wel op zo’n manier dat ik er om moet glimlachen (nu nog wel ?).
Als hij bezig is met de opdracht van het lesje en ik mijn ronde loop door het lokaal knoop ik een gesprekje met hem aan.
Ik: “Ben je even lief als je zus is?”
Leerling I., heel stellig: “Nee!”
Het is even stil. Je ziet hem denken en hij vervolgd: “Nee, nog liever.”
Ik weet nu al dat dit anders zal zijn, grappig zeker, uitdagend vast maar liever? Ik reken er niet op. Ik maak een inschatting en daag hem uit.
Ik: “Mooi! Daar hou ik je wel aan hè, als je hier op school komt volgend jaar.”
Leerling I.: “Dat is goed. Ik doe het echt.”
Hij laat als een echte showman een goede stilte vallen.
Leerling I.: “Maar wel alleen bij u!”
Ik kan nu al niet wachten op volgend jaar, ik hou hem er aan! Maar wel alleen bij mij, dat is de afspraak.
