Morgen is onze Open Avond, onze school presenteert zich op deze avond aan leerlingen uit de groepen acht uit de omgeving. Traditioneel laten wij liever leerlingen aan het woord op zo’n avond dan dat wij zelf vertellen hoe leuk we zijn.
Zo starten de verschillende vakgroepen, werkgroepen en andere delen van onze school een paar weken geleden met het werven van de “hulpleerlingen”. Door de diversiteit aan mijn taken binnen de school moest ik ook flink aan de bak.
Voor een bepaald onderwerp had ik twee weken geleden al een paar aanmeldingen die ik vorige week kon vertellen dat ze allemaal mee mochten helpen.
Vandaag stond één van deze leerlingen (leerling J.) samen met een klasgenoot (leerling L.) aan mijn kantoor.
Leerling L. loopt alweer half weg als ik naar ze toe kom: “Laat eigenlijk maar.”
Ik: “Wat was er dan?”
Leerling L.: “Nee, laat maar.”
Leerling J.: “Ze wilde eigenlijk ook wel komen helpen op de Open Avond.”
Leerling L.: “Ik dacht dat ik niets te doen had en me thuis zou vervelen, dan leek het me wel leuk maar bedenk me net dat ik een nieuwe Netflixserie heb om te kijken.”