Docente op excursie in de frisse ?? buitenlucht
Acht uur in de morgen. Ik sta in mijn lokaal en tel de koppen. Hoor mezelf vertellen over normaal gedrag, toegestaan drinken en de regels voor in de bus. Mijn collega komt af en toe binnen vallen om nogmaals de groepsindeling te checken en legt uit naar welke bus we moeten. We gaan op excursie!
De leerlingen stromen het lokaal uit, door de voordeur en richting de bus. Ik loop richting het toilet en haast me niet. Ik grap tegen de “thuisblijvers” dat als ik nu langzaam genoeg ga, de bus zonder mij vertrekt en ik lekker de dag vrij heb. Buiten aangekomen is niets minder waar, loop ik de bus in en kapen mijn “oud-leerlingen” (jeweetwel van die klas die sinds deze week geen les meer van mij heeft) mij en moet ik “zo dicht mogelijk” bij ze gaan zitten. Dat ik bij het raam zit en mijn andere collega bij het gangpad dat aansluit op hun stoelen is eigenlijk al te ver, ze leggen zich er bij neer, praten verder tegen mij “over” mijn collega heen. De reis kan beginnen!
Een busreis met leerlingen is altijd spannend. Zowel de leerlingen als wij zijn continu in gesprek, maar weten nooit wie er mee luistert. Van alles en nog wat wordt besproken en soms, opeens, heel plotseling, reageert één van de leerlingen op iets van wat wij tegen elkaar zeggen (en denk je: zie je wel, ze luisteren mee!).
Maar natuurlijk gebeurt andersom precies hetzelfde. We horen gesprekken, zien chats voorbij komen en stellen daar ook gewoon vragen over. We zien op het scherm van één van de leerlingen (het werd ook niet bepaald stiekem gedaan) allemaal hartjes verstuurd worden, heen en weer. Mijn collega kan nog net de tekst daarboven lezen, “Rick the dick” zegt mijn collega en spreekt naar mij haar verbazing uit dat een brugklasser, iemand zo in haar telefoon heeft staan. We praten een tijdje door over de chat en ontdekken dat het een groep chat is met een paar van de meiden met wie we nu praten en “een paar lelijke jongens waar M. met eentje een fix had”. Ik check nog even wat een fix is (ik denk een kruising tussen versieren en verkering) en we zijn helemaal bijgepraat. We begrijpen alleen de groepsnaam nog niet. Ondertussen zien we de betreffende leerling een vertaalwebsite opstarten en iets intypen. Ze trekt wit weg, ze heeft ontdekt wat de groepsnaam betekent en durft het bijna niet hardop te zeggen en fluistert tegen haar vriendin: “het betekent ‘zuig mijn piemel’”. Onze docenten horen vangen het op en horen de kwartjes vallen, Ahh er stond dus niet Rick the dick, maar… Nou ja, je snapt hem wel.
Zo is een rit van een uurtje zo voorbij, zo snel dat mijn collega ook steeds te laat was voor haar bod op ticketveilingen, en ben je voor dat je het weet op de plaats van bestemming. Het GeoFort. Voor mij een nieuwe ervaring, en zeker geen verkeerde. Ze hebben er alles aan gedaan om er een interactieve dag van te maken. Tijdens de eerste ronde gaan mijn leerlingen een tekening maken met behulp van de gps-ontvangst van een tablet. Ze gaan allemaal aan de slag zonder duidelijk plan en geven alles de schuld behalve het gebrek aan plan als het resultaat niet was wat ze hoopten. “Hij lagt (vastlopen) de hele tijd”, “hij tekent steeds hele andere lijnen dan wij lopen”, “hij zit er steeds dik naast”. De pracht van de kunst van communiceren met satellieten 20 kilometer boven hun hoofd ontgaat ze, het wonder dat ze verrichten (elke minuut van de dag met hun mobieltjes).
Ook de volgende rondes hebben ze geprobeerd aan te laten spreken, leerlingen gaan op speurtocht over het grondgebied met Snapchat en doen vervolgens een soort Escaperoom, speurtocht in Nederland nagebouwd in Minecraft. Een wonder opzich. Ik moet nog flink inkomen en leer rap bij over Minecraft. Ik coördineer, motiveer en doe er alles aan om te zorgen dat ik (uhh… wij) deze race gaan winnen. Want het gaat op tijd. Zij zoeken in heel Minecraft Nederland naar codes, ik verwerk deze op de pc om vervolgens de codes door te geven om de sloten van de schatkist te openen. We zijn op dreef gaan keihard en zijn na 10 minuten “vrij”. De groepen van andere docenten? Respectievelijk 19 en 21 minuten. Yes! Dat is een highfive waard! Zo houden we nog tijd zat over om in deze wereld ons huis, de school, Schiphol, de Efteling en Artis (die zocht ik als enige op) te verkennen. Ik vraag continu hulp aan een groepje meiden achter mij (“hoe vlieg ik omhoog?” “Hoe daal ik weer?” “Waarom zie ik geen land?” “Hoe beweeg je?”). Ik beken dat ik op dit ICTgebied mijn meerdere moet erkennen. Ze proberen mij nog uit te leggen wat ze dan doen op Minecraft, voelde het leeftijdsverschil nog nooit zo groot.
Na de lunch motiveer ik ze bij een samenwerkingsspel waarbij ze water (in verband met het weer gesymboliseerd in de vorm van golfballen) moeten verplaatsen tussen twee emmers met behulp van bamboescheuten. En zijn we voor dat we het door hebben alweer bij het laatste onderdeel. We reizen af naar het middelpunt van de aarde en weer terug. We doen een geurendoolhof (“mevrouw, u gaat toch wel met ons mee he?”), ruiken ons direct een weg via de juiste route naar de uitgang, verkennen een donkere “desoriëntatietunnel” – de eerste keer met zaklamp, de tweede keer zonder (“mevrouw, loopt u maar achter mij, u vertrouw ik”). Ze vertrouwde er op dat ik haar niet zou laten schrikken, fout nummer 1, want dat was ik zeker van plan, maar ik kreeg de kans niet omdat de gene voor haar had gehoord dat ze dat had gezegd, fout nummer 2, en haar daardoor steeds liet schrikken. We hadden nog steeds tijd over en zo wilde een groepje nog een Escaperoomdoolhof doen waarbij we in vier kamers op zoek moesten naar juiste antwoorden om het code slot te kraken. Ik grap nog “als het niet lukt gaan ze zonder ons naar huis” en ja hoor, weer alles in recordtempo en we zijn er alweer uit voordat de tijd om is. Ze willen me weer meeslepen naar de tunnel maar ik haak af. Bereid me voor op vertrek.
Na de laatste leerlingen naar de bus te vegen, stap ik als laatste in de bus. Wordt weer gekaapt door de meiden voorin en ben allang blij om lekker rustig te zitten. Ik plof neer en krijg al snel een appje van mijn collega: “ik had een stoel voor je vrijgehouden achterin”. Ik ga de discussie met de leerlingen maar niet aan en blijf lekker zitten. Ze kletsen, ze luisteren muziek en bekijken hun social tijdlijnen. “Mevrouw, u heeft toch Instagram? Mag ik u volgen?”. Ik zeg wat ik altijd zeg over mijn Insta: “je mag me volgen, maar ik volg je dan wel terug. Dus als je dat niet wil, moet je het niet doen.” En voor dat ik het weet wordt ik geconfronteerd met hoeveel berichten ik al heb geplaatst en beginnen ze élke foto, één voor één te liken.
Ik luister rustig naar het zachte geklets en sluit mijn ogen. Even genieten van de rust. De rust van het einde van de excursie en het begin van het weekend. Hoor op de achtergrond het gepraat en doezel weg. Sleeping on the job, heerlijke afsluiting van de week toch? Onderwijs, elke dag anderzzzzzzzzzzz!