Awkward!

Pubers hebben de kracht om hele normale zaken ongemakkelijk te maken. Ze zeggen dan iets, maken een grap zodat anderen moeten reageren met “awkward” om de ‘spanning’ te snijden.

Zo heb ik het meestal niet meer over optellen en aftrekken, maar over plus en min of bij elkaar doen of van elkaar af halen. Zo zeg ik zelden nog dat ik iemand een beurt geef, ik zeg eerder dat ik het woord geef aan.

Ik denk niet dat ik hoef uit te leggen wat leerlingen dan dachten of zeiden waardoor ik bepaalde uitspraken of woorden ben gaan vermijden. Toch verbazen leerlingen mij vervolgens zelf weer, door juist wel dát soort dingen te zeggen. En zijn ze vervolgens héél verbaasd dat ik dan daar een grapje over maak. Nog ongemakkelijker als ik er over begin namelijk.

Maar soms. Heel soms. Kan ik die kans gewoon niet laten schieten

Leerling S. (15 jaar): “Mevrouw! Uw knoop ligt er bijna af.”

Ik: “Dankjewel. Ik weet zelf niet hoe ik dat moet herstellen, maar ik zal het mijn vriend vragen.”

Leerling D. (15 jaar) oprecht: “Kan uw vriend goed naaien dan?”

Ik onderdruk een glimlach: “Mijn vriend kan inderdaad knopen er weer goed aanzetten. Of was dat niet wat je wilde vragen?”

Het groepje waar we mee stonden schiet in de lach. Ook bij leerling D. valt het kwartje, hij moet ook lachen. Als ik even later wegloop maakt hij hem nog even af en zegt tegen zijn klasgenoot (zó, dat ik het zeker hoor): “We hebben in ieder geval deze les geleerd dat de man van mevrouw Schoonemann goed kan naaien.”

Wat kan ongemakkelijkheid soms toch ook grappig zijn!