Ik ben allergisch voor van alles en dan nog wat, hierdoor gebruik ik het hele jaar door medicijnen om de symptomen te onderdrukken. Toch breekt er soms iets doorheen en nies ik meerdere keren achter elkaar, heb ik een loopneus of jeuk aan mijn ogen. Achteloos zat ik dit keer aan mijn ooghoek en voelde ik meteen de irritatie opkomen. Ik haalde mijn schouders op want de bel ging elk moment en dan zou mijn les beginnen.

De leerlingen stromen binnen de in plaats van naar hun plek te lopen, kijken ze naar mij op, kijken geschrokken en roepen één voor één: “Mevrouw, gaat het wel? Mevrouw, heeft u gehuild?” “Wat is er mevrouw?” “Heeft u een ontstoken oog?”

Ik leg het uit, krijg achtergrond vragen, beantwoord en ga dan eindelijk de les starten. Zodra ik verder kan, praat ik met de leerlingen over breuken. Ik sta serieus een stukje theorie uit te leggen als een leerling van aandachtig naar mij kijken plots omslaat naar keihard lachen. Ik ken haar een beetje en reageer: “Dus je lacht mij nu gewoon keihard uit omdat ik een rood oog heb?”. Ze lacht zo hard dat ze niet echt in staat is te antwoorden en knikt tijdens het proesten ja. Zelfs de klas kijkt haar oprecht verbaasd aan.

Als ze even later bijgekomen is, kan ze weer praten: “Sorry mevrouw, ik kan u zo gewoon niet serieus nemen, u lijkt gewoon stoned met zo’n rood oog!”. Er ontstaat meteen een discussie over rode ogen, pupillen en waar je dan echt aan kan zien of iemand stoned is. De meningen zijn verdeeld, ook over het feit of ik er dan stoned uit zie.

Ik probeer de rust en mijn les weer te herpakken en dat lukt mij aardig. Tot er een vinger de lucht in gaat.

“Ja?”

“Weet u wat het enige is wat ik over breuken heb geleerd van mijn meester?”

“Nee…”

“Breuken zijn alleen vervelend in het ziekenhuis!”

*Bam* Terug bij af. Chaos. Leerlingen vragen om de grap uit te leggen omdat niet iedereen hem begrijpt. Ik begrijp hem wel meteen, het wordt een lange les. Allemaal vanwege een rood oog.