Door mijn andere werkzaamheden op donderdag en de kerstviering op vrijdag, waren vandaag mijn laatste lessen van 2018.
Een dag waar ik met een klas heb gevierd dat het ze in 2018 twee keer is gelukt om hun iPad op de hoek van de tafel te leggen in plaats van in hun handen te hebben als ik de les start.
Een dag waar mijn tweedejaars moesten zwoegen op een toets.
Een dag waar mijn eerstejaars hun opdracht “maak een 3D-ontwerp voor een pen die hoort bij deze vulling” afsloten. Een opdracht waar ze eerst niet van zagen waarom we dit bij wiskunde deden, totdat ze moesten meten, moesten omrekenen naar millimeter, heel precies moesten schuiven met ruimtelijke figuren en moesten berekenen hoe groot elk onderdeel moest worden.
In de laatste minuut van mijn laatste les van 2018 wil ik de les afsluiten. Ik adem in, zet aan en begin op luidere toon (ze zijn zo druk bezig met hun pennen ontwerpen) “Okéééé, het is tijd om …”
Ik word onderbroken. “Nee! De les kan niet voorbij zijn.”
Ik schakel: “Okéé, de les duurt nog acht uur!”
Dezelfde leerling schrikt op. “Ja! Nee! Ja! Ik weet het niet meer!”
Zij was nog niet klaar voor het einde van deze opdracht, het einde van deze les, het einde van wiskunde in 2018. Toch is het zover, en hoe ver het ons gebracht heeft gaan we zien als ik de ontworpen pennen in 2019 ga printen met de 3D-printer.
