Bijzondere, buitengewone, anders-dan-andersdag

Elke dag plaats ik op mijn blog een bericht, soms vraag ik mij daardoor wel eens af of er in mijn werk nooit eens een “gewone” dag is. Natuurlijk zijn die er wel, maar blijf ik mijn werk gewoon bijzonder en dagen zoals deze zijn dan wel de kers op de taart van bijzonder, buitengewoon, anders dan alle andere dagen.

Elk jaar hebben wij een talentenshow bij ons op school voor leerlingen en docenten die hun talent willen showen, dat was vanavond. Mijn collega en ik hebben een talent voor meezingen met muziek, maarja dat is dan niet echt een talent om te showen. Een paar jaar geleden hebben we dit omgedacht en zo playbacken we elk jaar op het podium. Dit jaar wilden we het grootser aanpakken en zijn we via social media en in de les leerlingen gaan werven om mee te doen. En tot onze verbazing, waren deze er.

Ze vonden het heel leuk en bleven vragen wanneer we dan gingen oefenen, voor onze choreografie. Uhh… Oefenen? Dat deden we eigenlijk nooit? Choreo? Die hadden we nooit nodig gehad. Zo stonden we vanmiddag de clip van de Grease Megamix te bestuderen met ons groepje toppers. Afkijken wat zij daar deden en hoe we dat konden gebruiken en zo ontstond er echt een leuke vibe. “Kom mevrouw, nog één keertje vanaf het begin!”

‘s Avonds mochten we dan echt en hebben we samen gewoon enorme lol gehad op het podium en vanuit de zaal kreeg ik na afloop niets anders dan respect (werd letterlijk gezegd door een ouder: “respect juf”) en positieve reacties (“mevrouw, u heeft mijn avond gemaakt!”). We konden niet anders dan afsluiten met highfives en elkaar nog een ‘boks’ te geven.

Tijdens het napraten vraag je je toch even af, zet ik mezelf nou voor lul tijdens zo’n avond? Ja, misschien wel. Maar toch ook weer niet. Geen leerling die minder over mij denkt na vanavond en het eerder cool vinden dat we dit ‘gewoon’ doen. En misschien… Heel misschien… Weten ze vanuit de les ook al dat ik gek genoeg ben.

Dan denk je, genoeg bijzonder, buitengewoon, anders dan anders voor één dag. Lopen met een pruik, playbacken, dansen en door leerlingen op een ‘hondje’ over het podium gesleept worden. Dan vergeet je bijna dat je ‘s middags mee was op de maatschappelijke stage van klas 2 in een verzorgingstehuis voor demente ouderen. Eigenlijk een veel bijzondere ervaring, samen met twee meiden bewoners ophalen, zelf door dat gebouw lopen zonder medewerker van het tehuis er bij, mensen aanspreken in hun huiskamer om te vragen of ze mee naar beneden willen voor een spelletje en de twijfel in de ogen van de leerling zien, hoe moet ik dit gesprek beginnen, samen ontdekken hoe deze andere rolstoel weer werkt en haar met muizenstapjes de rolstoel zien duwen door de gang.

Samen luisteren naar hoe een medewerker, waarschijnlijk voor de zoveelste keer, aan een meneer uitlegt dat dit zijn thuis is dus dat hij de weg naar huis niet meer hoeft te kennen en dat hij problemen met zijn geheugen heeft. De man moet bijna huilen als hij hoort dat zijn huis zijn huis niet meer is, mijn leerlingen die er omheen staan zie ik de brok in hun keel wegslikken en doorgaan. Want er moeten spelletjes gespeeld, drankjes ingeschonken en koekjes uitgedeeld worden, dus dat doen ze. “Mevrouw, ik ben echt moe. Je moet er echt de hele tijd echt zijn zijn.”

Geheugenspellen (bij welk gerecht hoort dit ingrediënt), pim pam pet (wat eigenlijk te moeilijk is en daardoor steeds makkelijker gemaakt werd), mens-erger-je-niet en veel potjes ganzenbord. Een heftige middag maar het woord mooi stond voor mij centraal. Je ziet sommigen die helemaal in hun element zijn en deze kant misschien wel op willen, je ziet leerlingen die helaas duidelijk al ervaring hadden en voor wie het te dichtbij komt, te herkenbaar is (“zie u die mevrouw, zij lijkt zo op mijn tante”) en je ziet leerlingen die niet weten hoe er mee om te gaan, geen houding weten aan te nemen.

Heftige en mooie ervaring maar gelukkig werd er ook gelachen.

Leerling: “Mevrouw, u moet de dobbelstenen op de tafel gooien.”

Bewoner: “Ja, ik ben niet achterlijk hoor!”

Leerlingen deden hard hun best om een ‘straight face’ te houden.

Leerling: “Ahh, u heeft vijf.”

Bewoner: “Vijf, stijf lijf.”

Toen hadden we het niet meer. Je zou dit bijna vergeten na vanavond, maar gelukkig doe ik dat niet! Een bijzondere, buitengewone, anders-dan-andersdag!