Ik ben wat eerder in het lokaal om mij voor te bereiden. Mijn blik valt van achter het bureau op de rest van het lokaal. Het voelt gek maar ik kan mijn vinger er niet opleggen waarom. Totdat een collega een praatje komt maken: “Waarom heb je twee tafels minder in deze rij?”

Ik heb een klein aha momentje. Dat was het. Helaas heb ik niet 1-2-3 een oplossing voor dit huisvesting probleem, er zal straks één leerling geen tafel hebben. Ik besluit het wel verder te zien als de klas straks komt.

De klas komt binnen er ontstaat geen probleem. Ik check snel de aanwezigheid van de leerlingen en ontdek dat de leerling die aan die tafel had moeten zitten ziek is. Mijn aanpak van niets doen bleek de juiste.

Na een tijdje les valt een leerling het ook op. Leerling J. (12 jaar): “Mevrouw, waar is J.?”

Ik: “J. is ziek.”

Leerling J.: “En zijn tafel? Is die ook ziek?”