Afgelopen vrijdag was om vijf uur mijn “werk”dag nog niet afgelopen. Ik had die avond namelijk nog een netwerkbijeenkomst van Apple. My first.
Netje op tijd verscheen ik in het hotel in Amsterdam waar we bijeen zouden komen. Naast dat ik de mooie verhalen van de presenterende docenten prachtig vond, was er iets aan deze avond nog specialer. Het ontmoeten van vrienden die je nog nooit ontmoet hebt. Dit vraagt om verdere uitleg, dat begrijp ik.
Twitter is dood. In ieder geval, in mijn omgeving gaat het nóóit over Twitter en bijna niemand van mijn vrienden-, collega en kennissenkring is actief op Twitter. Toch ben ik er elke dag te vinden en volg ik veel inspirerende onderwijsmensen daar en vind ik daar regelmatig informatie en inspiratie die mij als docent verder brengen. En zo heb ik ook hele fijne mensen ontmoet, gelijk gestemden met wie ik al een hele tijd goed contact heb. Niet dagelijks, niet wekelijks maar gewoon als het zo loopt. Zij volgen mij, ik volg hun en zo blijven we van elkaar op de hoogte.
Dus toen ik binnenkwam bij de bijeenkomst waar ik in principe maar één iemand zou kennen (eerst via Twitter, daarna live en nu zakelijk verbonden) voelde ik mij toch wat ongemakkelijk. Ik ben geen geboren netwerker, ik praat graag over inhoud en niet over koetjes en kalfjes en dat laatste gebeurt vaker als je elkaar nog niet kent. Ik ga bij een tafel staan, waar een meneer alleen staat. Als ik met hem sta te praten blijkt dat hij een workshop in mijn organisatie heeft gegeven waar ik de uitnodiging van verspreid heb en we zijn Twitter connecties. Gaande het gesprek komen er mensen bij en ontmoet ik mensen.
Dan opeens komt er iemand binnen en we roepen allebei een “heey” als begroeting. Het duurt even tot het tot mij doordringt dat wij elkaar nog nooit ontmoet hadden. Later komen er weer mensen binnen en wordt ik gedag gezoend: “wat leuk om je eindelijk te ontmoeten”. En tijdens gesprekken voelt het alsof we al maanden collega’s van elkaar zijn, het gesprek gaat vanzelf en we weten een beetje van elkaar wat we doen voor de school naast het lesgeven en kunnen elkaar daar over bevragen.
Wat een fijn gevoel om in een ruimte met praktisch onbekenden voor mij, zulke vertrouwde gesprekken te voeren. En daarnaast óók nog inspirerende sprekers voorgeschoteld te krijgen. Ik blijf een uur langer dan de oorspronkelijke eindtijd en vertrek als laatste uit het hotel. Ik zeg gedag tegen de voorlaatste: “leuk je ontmoet te hebben (gemeend) en fijn dat we lekker hebben kunnen bijpraten (sarcastisch omdat we elkaar te weinig hadden gesproken naar onze mening)”. Lachend scheiden onze wegen en begint mijn weekend.
‘s Middags vertelde ik aan mijn collega dat ik hier heen zou gaan. Ze weet dat ik de laatste tijd ervaar dat ik weinig inspiratie op doe op bijeenkomsten, ik ken de inhoud vaak al, het is te makkelijk of ik ben zelf een van de inspiratoren van de sessie. Ze gunde het mij dat ik nu zelf eens lekker geïnspireerd zou raken. Eindelijk weer eens onderaan de ladder, onderaan de voedselketen, eindelijk weer eens de lerende. Daar had ik behoefte aan en dat heb ik zeker gekregen.
Ik wil na deze avond weer meer, verder, hoger, sneller, langer en vooruit! Ik wil meer! Ik wil verder! Ik wil hoger!