Happy Awkward Moments (yester)Day!
Vroeger hadden alle heiligen naamdagen, hierdoor was bijna elke dag van het jaar wel een speciale dag voor groepen mensen. In Nederland is dat niet echt meer een groot ding, daarvoor in de plaats hebben bijna alle dagen van het jaar wel internationaal of nationaal een betekenis die schijnbaar uit de lucht gegrepen lijkt, en het vaak ook is.
Zo hebben veel etenswaren een eigen dag, of het niet eten van bepaalde etenswaren zelfs een hele week. Sommige activiteiten, gebeurtenissen en andere dingen hebben ook hun eigen dag. Ideale kansen voor bedrijven en bloggers om daar elke keer op in te springen.
Tot op heden heb ik nog niet stil gestaan op mijn blog, daar komt nu verandering. Nationale Pannenkoekendag heb ik laten passeren omdat ik deze niet kon binden aan waar ik over schrijf, maar de benoemde dag van gister, daar zag ik direct de verbinding met mijn werk en blog. Awkward Moments day.
Bizar, dat dit een dag is. Bizar dat ik er over schrijf. Bizar dat ik direct de binding zag met mijn werk. Wel een beetje awkward dat ik er dan een dag laten pas over schrijf… Maar dat past er dan wel weer mooi bij!
Afgezien van het feit dat lesgeven het leukste werk is dat er is, bevat het ook regelmatig ongemakkelijke momenten waar ik meteen aan moest denken. Net op een belangrijk moment de naam van een leerling vergeten zijn, mama genoemd worden midden in de klas, of nog veel vaker: meneer.
Op een feest, in de kroeg of restaurant een ouder van een leerling tegenkomen, maar geen idee hebben van wie het de ouder is. Overigens viel dit laatst bij mij meestal heel erg mee en “lulde” ik mij er wel uit omdat ze zelf al melden van wie ze de ouder waren, de naam van hun kind vanzelf ter sprake kwam of omdat ik het gesprek door kwam zonder dat ik echt hoefde te weten over wie het ging.
De leerling die net iets te dicht bij je staat en je niet weet hoe daar mee om te gaan. Hij zet zijn iPad voor jou neer op het bureau en hangt vervolgens zelf, half over jouw schoot, richting de iPad. Met als gevolg dat je de keer daarna snel de iPad verschuift waardoor hij niet voor jezelf staat, maar de leerling alsnog helemaal voorovergebogen over het bureau hangt en heen en weer wiegt alsof hij moet plassen. Toppunt van ongemakkelijk voor mij, maar verder geen kwaad in de zin van de leerling en ga je gewoon verder met uitleg geven.
Maar mijn “mooiste” awkward herinnering is een mix van twee gebeurtenissen. Een kleine tien jaar geleden was het hip om een Björn Borg onderbroek te dragen, waar in combinatie met de spijkerbroekhoogte je dus altijd de band boven de spijkerbroek zag. En hip was ik toen met mijn 20 jaar zeker natuurlijk, dus gebeurde het dat tijdens het uitleg geven ik merkte dat de leerlingen afgeleid waren en onderschepte ik een briefje dat de klas rond ging. Uit principe las ik het briefje toch gewoon voor aan de klas: “OMG, mevrouw Schoonemann draagt een Björn Borg!”. Nog steeds beter dan een paar maanden geleden en ik ook merkte dat de klas onrustig werd. Ik voelde ze kijken en giechelen, maar je weet bij pubers nooit zeker of dat óm jou is of dat jij toevallig ook gewoon in de ruimte bent. Ik liet een stilte vallen en ze werden stil, ze leken betrapt. Na een paar seconden stak een meisje haar vinger op, “mevrouw, ik durf het eigenlijk niet te zeggen. Maar het is erger als ik het niet zeg. Dat is zielig voor u… Uw gulp staat open…”
Awkward! Maar het leuke van ongemakkelijke momenten is, in mijn ogen, dat het soms voor de ander onnodig misschien nog wel ongemakkelijker is en waardoor je er daardoor regelmatig, achteraf, hard om kan lachen. En dat deden wij in dit geval dan ook! Niets werkt beter tegen ongemakkelijkheid dan even samen om de situatie te lachen! Bye bye Awkward Day!