Ik werk met uitlegfilmpjes. Van de uitleg die ik normaal klassikaal geef maak ik filmpjes die leerlingen op elk gewenst moment kunnen (terug) kijken.

Een dankbare klus die soms lastig in te plannen valt. Deze dag zag ik een kans, de leerlingen die er klaar voor waren (klein groepje) mocht naar het practicumlokaal met mij en de rest bleef in het lokaal werken met mijn stagiair.

Omdat ik maar een klein groepje heb besluit ik mijn tijd efficiënt in te delen en een filmpje op te nemen terwijl de leerlingen zelfstandig aan hun practicum werken.

De leerlingen zitten braaf aan de tafel over hun elektrische schakelingen gebogen, ik zit aan de enige vrije tafel van de vier grote tafels. Klaar om op te nemen. Ik twijfel. Verstar. En zeg: “Ik kan dit niet hoor. Het is echt mega awkward om dit op te nemen waar jullie bij zijn.”

De leerlingen proberen mij gerust te stellen:

“We kijken niet eens.” (Niet waar)

“Wij werken gewoon rustig verder.” (Niet waar)

“Dit is helemaal niet awkward.” (Voor mij wel)

“Dit is juist leuk! Een soort achter de schermen bij mevrouw Schoonemann.”(Kan ik mij niets bij voorstellen)

Het is duidelijk dat ik nog niet helemaal op mijn gemak ben op dit plekje buiten mijn comfortzone, maar ik doe mijn best want ik heb het filmpje opgenomen waar ze bij waren.

Wat er gebeurde?

– ik versprak mij meerdere keren

– er ging iets mis met opnemen

– na paar seconde maakte ik een fout waardoor ik filmpje opnieuw moest maken

– ik voelde mij helemaal niet op mijn gemak

– ik werd “stiekem” aangestaard door gniffelende leerlingen

– na afloop kreeg ik applaus

– een leerling sloot af met: “echt raar om dit te zien! Nu elke keer als ik het filmpje zie besef ik mij dat ik daar bij was. Ohhhh misschien hoor ik mezelf wel lachen op de achtergrond!”

Nee… Toch nog steeds buiten mijn comfortzone!