Docente on the road

Ik sta te squashen met een vriendin, het is dinsdagavond en we spreken even de komende dagen door. Wat ga je allemaal doen en meemaken. Ik vertel dat ik vanavond niet te lang blijf (niet gelukt) omdat ik mijn tas nog moet pakken. De volgende dag moet ik immers naar Leeuwarden toe.

Ze kijkt mij aan, met een blik vol verbazing. Je ziet haar denken en dan zegt ze: “Ik wist helemaal niet dat dit zo ging in het onderwijs. Juf Ank staat ook gewoon elke aflevering van de Luizenmoeder voor dezelfde groep. Bij jou is dat toch anders… Jij bent continu op pad door het hele land.”

Ontkennen kan ik het niet. Deze week twee dagen Leeuwarden (met overnachting), volgende week 2 dagen in Houten, dagje op mijn schooltje in Aalsmeer en dan weer twee dagen in Leiden (ook met overnachting). #leraarelkedaganders

De volgende ochtend kom ik het lokaal in gesjeesd. Jas nog aan, ontbijt nog in mijn tas en geen kopje thee in de hand, sleutel onvindbaar (zat gewoon in vakje van mijn tas waar hij altijd zit, bleek later). “Mevrouw, heeft u gehaast?” Ja. Want nee, natuurlijk was ik niet vroeg naar huis gegaan, ja, natuurlijk ging ik daardoor te laat naar bed en nee, had ik niet alvast netjes mijn tas ingepakt en ja, was het opstaan vanmorgen ietsjes zwaarder.

“Waarom krijgen we vanmiddag eigenlijk wiskunde van een andere docent?”, deze vraag kreeg ik eigenlijk al toen ik nog met mijn jas aan voor de deur van het lokaal mijn sleutel aan het zoeken was. Desondanks kon ik de aandacht even uitstellen en nu rustig de vraag beantwoorden.

“Zometeen ga ik naar Leeuwarden voor een conferentie. Weet iemand wat een conferentie is?”

“Dat is toch iets met Den Haag?”

“Gaat u de politiek in?”

En andere vragen door het lokaal.

Één brave vinger gaat de lucht in en deze leerling krijgt dan ook het woord (na wat manen tot stilte van mijn kant voor de rest van de klas).

“Is dat niet zoals een persconferentie?”

Goh, die zag ik niet aankomen en ik twijfel een moment. Tja… Dat is ook een conferentie. Ik leg uit dat dit een samenkomst is van heel veel mensen uit het hele land en dat er allerlei mensen dan presentaties en workshops geven. Ik vertel dat ik zelf ook een workshop moet geven, donderdagochtend. Ze verbazen mij door niet vol verbazing te reageren of te vragen waarover ik dan in vredesnaam een workshop zou kunnen geven. Ze luisteren aandachtig en we gaan door tot de orde van de dag als een leerling een totaal andere vraag stelt, zoals dat normaal ook gebeurt als je iets aan het bespreken bent.

Voordat ik het weet is de eerste pauze alweer aangebroken en verlaten de leerlingen mijn lokaal (“veel succes zo in Leeuwarden mevrouw, zet ‘m op!” ) en stap ik daarna in de auto. In de auto hangt netjes aan een haakje mijn gestreken blouse, ik kijk er naar en voel mij net een echte zakenman (of zakenvrouw, maar dat geeft mij toch net een ander sfeerbeeld). Een kleine twee uur rijden over veel 130-wegen later ben ik in Leeuwarden en besef ik mij dat in de tijd dat mijn collega’s zich naar de volgende pauze toe hebben lesgegeven ik naar Leeuwarden ben gereden, op de minuut. Vond ik op dat moment wel grappig en interessant op de ene of andere manier.

Zo stond ik het ene moment voor de klas en word ik het volgende moment volledig geleefd door mijn conferentiebezoek. Een openingspraatje door een interessante spreker en een gave act van een bandje die een app gebruikt waardoor het publiek de muziek componeert die zij ter plekke ten gehore brengen. Immers weten we uit het onderwijs dat een “show” zonder interactie al snel al saai wordt ervaren en daardoor vinden zij dat een bandje ook iets met die voorkeur voor iets-op-de-telefoon-willen-doen moeten doen, een krachtig staaltje omdenken als je het aan mij vraagt.

Daarna ga je door, door en door. Van workshop over het organiseren van een Makethon, naar nadenken over hoe we mensen een leven lang kunnen laten leren, naar nadenken over welke competenties docenten nodig hebben betreffende ict tot een workshop creativiteit, creatief denken en het aanleren van creatief denken. Één glas water, nul toiletbezoeken en nul hapjes eten later zijn de eerste 4,5 uur alweer voorbij en is het tijd voor het buffet. Het enige waar ik de afgelopen uren aan toe kwam was notities maken tijdens de workshops (deed ik nooit maar uit ervaring blijkt dat je alles toch snel weer vergeet anders… “Nee dit vergeet ik niet” … Vergeten!) en lopen van locatie naar locatie.

In de rij voor het buffet eindelijk even bijpraten met een collega, daarna samen vechten voor een plekje aan de tafel en door naar het verrassende avondprogramma. We kiezen voor de Stadswandeling door Leeuwarden (nee, niet waarvoor we waren ingedeeld) en sluiten de avond met de rest af in een zaaltje met een optreden van Elske DeWall (helaas merkbaar dat niet iedereen voor haar naar deze conferentie kwam waardoor het geroezemoes soms echt stoorden van haar prachtige stem).

En nu is het elf uur, check ik in in het hotel, zet ik met mijn collega de laatste puntjes op de i voor onze presentatie morgenochtend (dit doen we heel luxe in haar luxe hotelkamer, even luxe als die van mij) en schrijf ik dit blogje.

Wat een dag! Mijn horloge vertelt mij nog net dat ik al mijn activiteitsdoelen van die dag behaald heb (op zich al een primeur): 504 van de gewenste 500 calorieën verbrand met bewegen, 33 van de gewenste 30 minuten getraind en 15 van de gewenste 12 uren gestaan op de dag. Tja… Leraar, écht elke dag anders!

Morgen op het hockeyveld toch weer genoeg te vertellen aan die vriendin!