Docent in ontwikkeling

Het onderwijs is veel in het nieuws. Dan met name het primair onderwijs over het nijpende lerarentekort daar en het salaris dat niet is meegegroeid met het takenpakket. Gister was het weer “het onderwijs” wat in het nieuws was, nu alleen niet beperkt tot de basisscholen.

Jonge docenten stappen voor hun dertigste het onderwijs weer uit, mensen uit andere banen met onderwijsambities kiezen bewust om de stap naar de klas niet te nemen. Waarom? Goede arbeidsvoorwaarden, maar te weinig uitdaging en ontwikkelingsperspectief. Mijn mond viel open van verbazing.

Het mooie van onderwijs in het nieuws is dat iedereen er iets van af weet, of dat in ieder geval gelooft. Deels terecht, omdat natuurlijk iedereen het onderwijs aan den lijven heeft ondervonden. Dit vertroebelt soms wel het beeld in de media, maar ik was dit maal toch zo getriggerd dat ik “mijn kant” wil belichten.

Ik, docente van echt net geen 30, sta sinds 2007 voor de klas. De grens van tien jaar in het onderwijs ben ik dus al (ruim) gepasseerd en heb mij nog geen dag niet uitgedaagd gevoeld. Laat ik eerst voorop stellen dat lesgeven an sich al uitdagend is en je soms even blij bent als je een dagje of weekje buiten die uitdaging om even niet uitgedaagd wordt. Maar ik overdrijf niet als ik zeg dat er nog geen jaar voorbij is gegaan bij mij of de baan waar ik na de zomervakantie mee begon werd ergens gedurende het jaar aangevuld, aangepast of veranderd, mijn CV is een chaos en een feest.

Zo ben ik afgestudeerd in natuur- en scheikunde maar begon ik mijn carrière als docente Informatiekunde. Bij mijn huidige werkgever heb ik naast NaSk ook: wiskunde, rekenen, ict, project, inmotion (zo heette het volgens mij), Frans en Duits gegeven. Sommige vakken voor een paar weken, paar maanden of paar jaar. Heb ik daarnaast in werkgroepen gezet voor de implementatie van een nieuw leerlingvolgsysteem, het duurzaam maken van de school, PR, digitaliseren en personaliseren van het onderwijs, schoolkrant, ondersteuning iPads en zo kan ik nog even door gaan.

Geen uitdaging. Nee, dat herken ik niet. Nu weet ik ook dat ik van geluk mag spreken (en dat ook veel docenten niet jaloers worden als ze bestaande lijstjes zien) omdat ik een leidinggevende heb die mij kansen geeft. Ik ben bevoegd in een tekortvak en dat zorgt er voor veel docenten voor dat ze daardoor juist alleen voor lessen in dat vak worden ingezet en zo min mogelijk taken. Gelukkig beseft mij leidinggevende dat dit voor mij niet zou werken. Iets met uitdaging nodig hebben? En dankzij hem heb ik naast mijn baan, een “baantje” als projectleider kunnen opbouwen, nu zelfs tijdelijk uitgebouwd naar programmamanager (ter waarneming van een zwangerschapsverlof).

Geen uitdaging. Dat kan ik geloven, als bovenstaande verhalen uniek waren. Maar zo ken ik nog veel meer verhalen van collega’s van mijn school of andere locaties. Nu heb ik regelmatig kantoordagen en dan heb ik eerder het gevoel dat ik minder wordt uitgedaagd dan voor de klas. En dat terwijl het werk wat ik doe relatief nieuw voor mij is, niet iets is waar ik voor ben opgeleid en dan dus toch al best uitdagend is.

Tja… Over het ontwikkelingsperspectief ligt het ingewikkelder. Ik geloof enorm in persoonlijke ontwikkeling en ontwikkeling die vanuit jezelf komt. Niet iedereen heeft dat, dat snap ik. Ik las een paar tweets gisteren die voor mij wel hout sneden:

“Carriere in lesgeven bestaat niet, ontwikkeling wel en dat doe je zelf.”

“Het mooie van het leraarschap is juist dat je blijft groeien in dezelfde functie.”

En zo is het. Ik leer nog elke dag bij (het blog heet niet voor niets levenslessen 😉 ) door het uitvoeren van mijn werk. Door les te geven. Door de leerlingen. Door te lezen. Door onderwezen te worden. En elk jaar probeer je nieuwe dingen uit om te kijken hoe jouw onderwijs nog beter kan worden.

Een leerling vroeg (toevallig?) vandaag aan mij: “maar een docent die hoger is opgeleid dan een andere docent, krijgt toch wel meer betaald lijkt mij?”. Bij ons is dat niet zo (en stiekem als HBO-er ben ik daar blij mee), want dat maakt je toch niet automatisch een beter docent en dus beter in je werk? Onderwijs is als autorijden, dat leer je pas na het behalen van je papiertje en je veel vlieguren maakt.

Je kan dat ook allemaal niet doen, die docenten bestaan, je niet ontwikkelen, je niet laten uitdagen en in het onderwijs werken voor de goede arbeidsvoorwaarden. Maar geloof mij nou, dit is toch echt zeldzaam. Dus alsjeblieft, laat jezelf daardoor niet tegenhouden om het onderwijs in te gaan.

Niet dat het voor de leerlingen uit maakt, hoe ontwikkeld jij je wel niet voelt:

“Maar mevrouw, als u vwo heeft gedaan, waarom geeft u dan in vredesnaam les op de mavo?”

Zij snappen niet, hoe veel uitdaging er juist zit bij het verzorgen van goede lessen voor hun. Hoeveel ik word uitgedaagd en hoeveel ik van hun leer.