Sneeuw. Op een lesdag. Op vrijdag. De droom van elke docent… NOT!

Een klas die normaal gesproken moeilijker te motiveren is voor hard werken is super serieus aan het werk. Tot dat moment…

“HET SNEEUWT!!!”

Per direct is het werkniveau omlaag en het geluidsniveau omhoog. Neuzen worden tegen de ruiten gedrukt.

“Het blijft niet liggen, het is neppe sneeuw.”
“Klote sneeuw.”

“Mag ik er een foto van maken?”
Hij mag het proberen, maar we weten uit ervaring dat de kans van slagen heel klein is.

Plots staat er een groep leerlingen met iPad op het raam gericht.

“Tss… Je ziet alleen de druppels op het raam!”

Op mijn voorstel om weer aan de slag te gaan wordt lauw gereageerd.
“Maar mevrouw, we kunnen ons zo toch nier concentreren? We moeten kijken hoe het sneeuwt.”

Al voor ze uitgesproken was druk ik op de knop om de “zon”wering naar beneden te laten rollen.

Luid protest ontstaat: “Maar maar zo kunnen we de sneeuw niet zien.”

Echt? Daar had ik natuurlijk helemaal niet bij stil gestaan… “Dus we kunnen weer aan de slag als er niets te zien is?”

Gemompel en weer rust. Tot er eentje een ingeving heeft: “mogen we dan een gezellig kerstmuziekje opzetten?”

Nooit stem ik toe als het gaat om muziek, maar dit aanbod kan ik natuurlijk niet afslaan. “So this is Christmas” it is! Heerlijk sfeertje voor de vrijdag. En we kunnen weer werken.

Vanmorgen had ik al een voorgevoel en een uur daarvoor maakte ik zelf een foto van de sneeuw (tevergeefs natuurlijk).
“Mevrouw, wat doet u? Komt dit op uw blog?”
“Ja, ik denk het wel. Ik heb zo’n voorgevoel…” En gelijk had ik!

Sneeuw. Fijn. Stiekem.