In de auto met leerlingen

Elke dag zeggen leerlingen prachtige dingen tegen ons, docenten. Ontroerende dingen, grappige dingen, stompzinnige dingen, allen prachtig op een andere manier. Maar een middag met leerlingen met de auto op stap, je zou er een boek over kunnen schrijven. Dat doe ik niet, want ik hun vertrouwen natuurlijk respecteren en niet schenden. Een blogje kan er gelukkig wel nog van af.

Na een ochtend voor de klas ging ik met een paar collega’s, een groepje leerlingen en 3 auto’s op stap naar Den Bosch. Toch iets meer dan een uur rijden en doordat elk deel van de reis (heen, terug tot eten en terug tot huis) de auto-indeling veranderde maak je steeds wat anders mee.

Op de heenweg was ik met een collega en twee leerlingen. Ze hingen rustig op de achterbank en kletsten soms zachtjes met elkaar, niet teveel. Ik hoorde de een tegen de ander zeggen: “ga jij op je iPad? Nee, ik ook niet.” De rust, die niet was verdwenen, keerde terug en wij kletsten voorin alsof er geen leerlingen bij waren. Normaal luister ik niet-zo-stiekem de leerlingen af die aan het kletsen zijn, besef mij nu ik dit schrijf dat zij dit misschien wel bij ons hebben gedaan.

Op de terugweg hebben mijn collega en ik drie andere leerlingen op de achterbank en het is meteen een heel stuk drukker. Al voordat we rijden begint het gegiechel. Wat blijkt? Er rijdt een busje met jongens naast ons, de jongens waren op hetzelfde evenement en eentje had het nummer gevraagd aan één van de meiden op mijn achterbank. Reden genoeg voor mij om later het busje in te halen, het raampje van de meiden open te doen en ze te vertellen dat ze moeten zwaaien. “Zo nu hebben jullie de dag van deze jongen helemaal gemaakt. Bij dit soort dingen moet je altijd gewoon zwaaien, hebben zij ook een leuke dag gehad!”. Een les die ik ook niet zomaar elke dag aan mijn leerlingen leer.

Het busje haalt mij af en toe in en ik hem natuurlijk ook. Als we elkaar uit het oog verloren zijn kunnen de gesprekken weer verder. Plannen voor het gala in december worden gemaakt:
“Ik ga niet teveel geld aan een jurk of broekpak uitgeven hoor”
“Ik wel, ik wil de mooiste zijn. Als iemand anders dezelfde jurk aan heeft als ik, trek ik hem uit en ga ik naar huis.”
Ik kon haar nog net de tip mee geven om dit in een andere volgorde aan te pakken, omdat het anders voor iedereen een onvergetelijke avond wordt.

“Bekende” zangers worden besproken. “Wat?! Mevrouw, kent u hem niet? Wacht ik zet z’n muziek even op.”. Ik red mijn eer, ik herken het liedje. Als ik mij hardop afvraag wat er zo leuk aan hem is, begrijp ik al snel door dat hij knap moet zijn. Wordt er een foto opgezocht (“mijn telefoon staat vol met zijn foto’s”) en de telefoon voor mijn gezicht gehouden tijdens het rijden. Het gesprek gaat door naar vriendjes em ik zeg naïef als ik ben: “jullie zijn niet zo van de vriendjes hè?”. Een paar bevestigen door nee te zeggen. Een ander zie ik vanuit mijn achteruitkijkspiegel haar ogen wegdraaien en het gesprek verandert al snel van onderwerp.

Mensen van school, maar met name buiten school worden besproken. Waarom Ronald McDonald niet meer in de McDonalds staat (antwoord: killer clowns) en waarom clowns eng zijn. We krijgen een korte terugblik van de Werkweek van vorig jaar als ze door de foto’s van vorig jaar bladeren (“Laat mijn hoofd eens zien”).

“Zijn we te druk mevrouw?”
“Nee hoor, is wel gezellig zo met jullie geklets.”
Tegen de rest: “Zouden we bij elke docent in de auto zoveel kletsen?”
“Uhhmm… Nee, niet bij elke docent nee.”
Ik besluit dat dit vast een compliment is en dan krijg ik bevestiging als een ander aanvult met:
“U kunt onze humor tenminste waarderen!”

We sluiten de dag af met een maaltijd in de McDonalds waar we ook een paar belangrijke vergaderpunten afhandelen.
“Raar hè, er zijn hier allemaal mensen in pak.”
Collega: “Vast zakendiners, net zoals wij nu ook.”

Ik: “Iemand nog een ijsje voordat we weggaan?”
“Jaaaa zeker! Ik heb niet voor niets net mijn riem afgedaan!!!” (tikkend met haar netjes opgerolde riem op tafel).
De zakenman draait zich verbaast om en kan zijn lach niet inhouden.
Ja… Net een zakendiner dit! Soort van dan.