Het was zo’n dag. Zo’n dag dat je jezelf hoort zeggen:
“S., haal die schaar uit je nek!” en “T., de wc is niet hier in het lokaal, dus doorlopen graag.”
Tja… Not my finest moments zullen we maar zeggen. Natuurlijk twee citaten die hier volledig uit de context zijn
gehaald en daardoor nog absurder overkomen dan ze al zijn. Ook dat is onderwijs.
S. schraapt met de schaar opengeklapt over de achterkant van zijn nek, wellicht kapperambities of een haartje
dat dwars zit. Volledig onbewust van de gevaren en ik schrik mij natuurlijk rot en floep zo “haal de schaar uit je
nek” er uit. Klas in één klap afgeleid en ik kan weer bij het begin beginnen met orde herstellen en de
werkhouding op het gewenste niveau krijgen.
Leerling T. kreeg toestemming om even naar het toilet te gaan, zo kon hij zich anders helemaal niet
concentreren. Hij loopt op zijn gemakje, haast heeft hij niet meer, naar de deur en stopt daar bij twee tafeltjes
om een praatje te maken en aan de spullen te zitten van die leerlingen. Ik hoor mezelf beginnen met praten en
kan al niet meer stoppen “de wc is niet hier in het lokaal”. Ik wil gewoon dat hij stopte met afleiden van
leerlingen en doorliep naar de wc. De klas? Jep, afgeleid en rumoerig. Eigen schuld, dikke bult. Ook dat is
onderwijs.
Zo’n dag dat je accu op het laatste uur volledig leeg is gelopen, en eigenlijk al onder nul procent zat als dat zou
kunnen. Als dan de maat vol is als ze wéér door je heen praten en je jezelf hoort zeggen: “probeer het dan
maar zelf uit te zoeken. Lees de paragraaf en maak de opdrachten die op het bord staan”. Totaal zwakte bod
natuurlijk en volledig oneerlijk voor de leerlingen die wel willen. Ook dat is onderwijs. Het kan zelfs de best
overkomen en vandaag overkwam het mij (daarmee wil ik zeker niet zeggen dat ik de beste ben, zeker vandaag
hoor je mij dat niet zeggen).
Het kwaad is al geschied en stiekem hoop ik dan natuurlijk dat ze volledig vastlopen en smeken om uitleg.
Gebeurt natuurlijk niet. Een half uur later hebben ze meer opdrachten af dan dat ze gelukt was met mijn uitleg
(immers meer tijd voor gehad nu). Om er toch te zijn voor de leerlingen geef ik ze de keus: willen jullie verder
werken of willen jullie uitleg. Er ontstaat, wéér, rumoer en discussie. De langste en luidruchtigste leerling van
de klas staat op en zegt: “oké we gaan stemmen.” Uiteindelijk stemmen er 2 leerlingen vóór uitleg. Ik bied aan
om deze leerlingen bij mijn bureau uitleg te geven over de paragraaf.
Er loopt niemand naar mijn bureau, zeker niet de twee die wel hun vinger opstaken. Uiteindelijk staat er eentje
op “oké, ik snap er de ballen van” en loopt naar mijn bureau. Gestaag wordt het groepje om ons heen iets
groter. Ik denk dat het er acht waren uiteindelijk. Ze luisteren aandachtig en kijken mee op het papiertje dat ik
als ‘bord’ gebruik. Als ik klaar ben floept er eentje spontaan uit: “mag ik het uitlegbriefje hebben?”. Tevreden,
schat ik in, lopen de leerlingen terug naar hun tafel en gaan weer aan het werk. Ik voel mij iets minder slecht.
Ook dat is onderwijs.
Tja… Not my finest moments. Ook dat is onderwijs, je dag niet hebben, toe zijn aan weekend (of misschien wel
vakantie?). Het is vast toeval dat dit gebeurt op de dag dat leraren uit het basisonderwijs staken in verband met
de werkdruk. Dat idee schud ik maar snel van mij af. Ik had gewoon mijn dag niet… En dan ben je blij dat jouw
waardeloze uitspraken niet uit de context worden getrokken door een leerling die dit toevallig opneemt en
verspreid, want ook dat is helaas voor sommige onfortuinlijke docenten ook soms onderwijs.
Ik dacht dan doe ik het zelf wel, kan ik tenminste nog wat context geven en laten zien dat ik niet altijd
geweldige momenten beleef met mijn leerlingen ;-). Ook dat zijn levenslessen!
Ook dat is onderwijs oorspronkelijk geplaatst op Levenslessen van Milou Schoonemann