Samen met de leerlingen zetten we een knaller van een open avond neer, dat gevoel valt met geen pen te beschrijven. De leerlingen dragen de avond en wij als docent hoeven alleen te (onder)steunen.

Maar het echte onbeschrijfelijke gevoel komt als het afgelopen is en de menigte aan leerlingen in totale synergie en harmonie de aula weer in de originele staat brengen, klaar voor de waan van de dag van morgen. Iedereen heeft een taak, zonder dat we taken verdelen. Zonder te sturen, bereiken we het doel.

Dit zouden de achtstegroepers en hun ouders gezien willen hebben! Ja, ook dit zijn levenslesjes, hele belangrijke zelfs!