Leerlingen in het wild

Elke werkdag zien wij onze leerlingen, elke keer in dezelfde, vertrouwde omgeving. We vormen ons een beeld van elke leerling, de een scherper dan de ander, we leren immers elke leerling in andere mate kennen. Het beeld van deze leerling wordt voor ons de identiteit van de leerling, wie zien die leerling namelijk altijd op deze manier.

Zo kan het gebeuren dat, al zitten de leerlingen ‘in de banken’, wij de een sportief vinden, de ander intelligent en weer een ander creatief. Kleine kenmerken die wij toedichten aan onze leerlingen, ook al ‘toetsen’ we deze kenmerken soms niet eens. Het blijft vaak bij een (voor)gevoel.

Meer dan eens blijkt dat wij er naast zitten, al moeten we daar soms de leerling voor in een andere omgeving plaatsen of tegenkomen. Vandaag was zo’n dag. Zo stond je gister nog de laatste lessen van het schooljaar te geven, zo sta je vandaag in de regen. De dag van de sportdag, ik ben niet ingedeeld vanwege andere werkzaamheden. Maar omdat ik ’s ochtends op pad was met een collega, in haar auto, die ’s middags was ingedeeld om te begeleiden bij het klimmen in het bos kom ik daar ook terecht. Sportief als we zijn – niet sportief als houden van sporten maar in de zin van we spelen wel mee – besluiten wij, al hoeft het niet, met de leerlingen mee te gaan omhoog. Wat de leerlingen betreft konden wij vandaag letterlijk de boom in.

Als we eenmaal achter een groep meiden aan klimmen en klauteren stoppen er af en toe leerlingen om even te kijken: “ziet er soepeltjes uit hoor mevrouw!”. Als we na één ronde er op worden gewezen dat het onze beurt is om op de grond de zaken in de gaten te houden is het alweer game over voor ons.
Met de voeten veilig op de grond, in de modder, kijken de leerlingen op ons neer en dat kunnen ze wel waarderen. Ze tokkelen, slingeren, klimmen en klauteren boven onze hoofden. Het lijken net echte apen – inclusief bijbehorende, goedlijkende, geluiden! Net zoals in de dierentuin, trekken we dan dus maar de camera. Vanuit de boom roept er één iets over een foto, hij met GoPro op zijn borst, waardoor wij beneden braaf staan te lachen. Blijkt nu dat juist hij op de foto wilde!

We zien de leerlingen in een ander, natuurlijk?, habitat en hier blijken ons eerder toegekende kwaliteiten soms niet meer te kloppen. Het ‘sportieve’ meisje komt nauwelijks het parcours door en is blij als ze klaar is, terwijl het ‘stille’ meisje kwiek er achteraan huppelt alsof ze gewoon op de grond staat. Ook de ‘slimmeriken’ zijn niet te stoppen in de bomen en zie je de ‘stoere’ jongens ze wiebelend volgen. Waar verandering van omgeving allemaal niet goed voor kan zijn!

Sommige dingen blijven gelukkig altijd hetzelfde, plezier hebben met de leerlingen: waar het om draait.

“Mevrouw, als u een selfie maakt, dan ga ik op de achtergrond tokkelen”
“Is goed, dan ga ik een selfie maken”
“Oké, daar ga ik”
“Wacht, je was te snel”
“Oké, dan sleep ik mezelf terug, mag dat?”
“Alles voor de selfie”

Hoe poging twee ging? Oordeel zelf. Ach hij staat er toch een beetje op…