Ik ben mentor. Mentor van een eerste klas, maar geen reguliere brugklas. Het is de Businessklas. Deze leerlingen hebben zich ingeschreven voor deze themaklas omdat ze ondernemend zijn, interesse hebben in het bedrijfsleven of in geld. Al klinkt dit natuurlijk als een omschrijving van bijna elke puber.
Als mentor van deze klas en betrokkene bij de Businessklas word ik uitgenodigd voor allerlei leuke evenement en uitjes. Zo werd ik een paar maanden geleden gevraagd door de docent Business voor een bedrijfsbezoek aan een fabriek van Coca Cola. Of ik het niet erg vond, want het was wel op mijn vrije woensdag. Erg? Nee! Ik ga mee!!!
En toen was het eindelijk zo ver, mijn angst dat ik om zeven uur op school moest zijn omdat het in Antwerpen was bleek geheel onterecht want we gingen heel schappelijk pas om 9 uur rijden. Met een buschauffeuse die de sfeer er goed in had zitten (hebben jullie je paspoort wel mee, anders kunnen jullie echt de grens niet over; weten jullie dat de naam Antwerpen van handwerpen komt, een hobby van de lokale reus daar), tassen vol met snoepgoed én anderhalve liter flessen Coca Cola gingen wij vrolijk op pad. Vier begeleiders en drieëndertig leerlingen, er kon weinig mis gaan met zo’n leuke groep!
Ook wij probeerden ze onderweg nog op het verkeerde been te brengen door te zeggen dat we in België waren dus de rondleiding wel in het Frans zou zijn. “Dan speelt u toch gewoon tolk voor ons”, ondernemend zijn ze zeker deze Businessklassers! Bij aankomst in Antwerpen stonden ze al ‘selfies’ makend voor het hek, zonder ook maar iets van Coca Cola op de achtergrond. Als vervolgens de stagiaire ze wil laten schrikken door te zeggen dat we eigenlijk een hele week wegblijven heeft het eindelijk effect: “dat kan niet, ik heb geen oplader bij me!”. Over een tandenborstel of schone kleren hoorde we niemand overigens…
We zien in de verte een andere groep lopen die worden rondgeleid mét haarnetjes, onze voorpret wordt spontaan nog groter. Leerlingen maken grapjes en zien de groep ook lopen, maar hebben het gelukkig nog niet door.
We lopen het hoekje om en zien een groot Coca Cola logo en uiteraard begint hier weer een totaal nieuwe fotoshoot en dit herhaalt zich nog enkele tientallen keren tijdens dit bezoek. Gelukkig krijgen ze uiteindelijk zelfs twee keer de opdracht om een selfie te maken (docent Business en ik dus ook), één keer op de iPad mini die ze mee krijgen tijdens de interactieve rondleiding. Opdrachten verschijnen op het scherm van de iPad als ze een ruimte binnenlopen of de iPad op de goede plek tegen een muur houden. Zelden waren ze zo braaf tijdens een excursie, dus wellicht is een tablet dan toch een wondermiddel? Toch kunnen ze het niet laten: “Meneer, er staat dat dit míjn iPad is, dus dan mag ik hem straks ook houden”. Ik verwacht dat er binnenkort staat: Milou gebruikt deze iPad in plaats van deze iPad is van Milou.
Gelukkig blijkt al snel dat ze ook mét iPad wel eens iets niet lezen, niet luisteren of niet doen. Om te zorgen dat ze tijdens de rondleiding door de fabriek wel alles zullen volgen krijgen ze een koptelefoon en ontvanger om, waarbij het lijkt alsof de ‘tourguide’ continu naast je loopt in plaats van tien meter verderop. Alle facetten van de fabriek worden bekeken, van schoonmaken van gebruikte flessen, via het vullen en uiteindelijk naar het verpakken en verzenden van de nieuwe (gevulde) flessen.
De leerlingen kijken hun ogen uit en luisteren braaf, het haarnetje hebben ze tot ons verdriet snel geaccepteerd. Waar ze meer moeite mee hebben is het Vlaams accent van de tourguide. Over moeilijke woorden als ‘proper maken’ en ‘kuisen’ stappen ze zonder moeite heen, maar bekende woorden waar de klemtoon anders ligt (ré-cie-cleren – recyclen, of pal-letten – pallets) daar hebben ze duidelijk meer moeite mee. De neiging om ook met een Vlaams accent te praten kunnen ze tegelijkertijd niet weerstaan.
Na afloop van de rondleiding (en het wel vijftig keer gevraagd te hebben) krijgen ze eindelijk een drankje van Coca Cola. En hier blijkt weer dat leerlingen goed kunnen luisteren maar wel horen wat ze willen horen en luisteren naar de gene die het antwoord geeft dat ze het liefste horen. Ze horen van de groep voor ons dat ze twee drankjes mogen pakken maar als onze tourguide vervolgens zegt dat ze één drankje mogen ontstaat er een groot dilemma. Als ze bij de koelkasten staan hoor ik ze toch roepen: “je mag er twee, je mag er twee”. Dat er ééntje vervolgens zegt dat je er toch maar één mocht slaat bij een aantal toch de twijfel toe, maar sommige pakken er gewoon snel twee en lopen weg. Tja.. Ze hebben wel geluisterd, maar was dat ook naar de juiste persoon?
Om toch te proberen ze hier een les uit te laten leren (Sorry! Kon het niet laten), spreek ik er eentje aan met de vraag of de begeleider niet had gezegd dat je er één mocht. Na een reeks ja maaren probeer ik hem te overtuigen om het dan maar te gaan vragen, lichte paniek met een vleug twijfel in zijn ogen. Maar hij doet het toch, mooi zo les geleerd! Hij heeft zijn tweede blikje wel verdient!