Docente neemt afscheid
De bel gaat. Ik zit nog op mijn bureaustoel, zo snel gebeurde het allemaal. Voordat ik het door had kwam de volgende klas mijn lokaal al binnen stormen en had ik opeens een leerling aan mijn nek hangen. Een knuffel? Wat gebeurt hier?
“Mevrouw! Ik ga u missen. Dit is onze laatste les, gaan we wat leuks doen?”
Om het bureau hebben zich nog meer leerlingen verzameld omdat ze nog veel vragen hebben. Maar wat is hier gebeurd?
Gisteren heb ik ze verteld dat ze na deze week geen les meer van mij krijgen tot de zomervakantie. Twee van mijn klassen worden overgenomen door collega’s. Ik kreeg een kans en soms moet je kansen grijpen. Naast mijn werk voor de klas werk ik voor het hoofdkantoor van onze scholengroep en mijn leidinggevende daar ging een paar weken geleden met zwangerschapsverlof en ze kregen de vervanging niet voldoende rond. Toen kwam ik in beeld, een kans maar wel met gevolgen.
Nu moet ik in januari afscheid nemen van deze klas en zie ik de andere klas nog “maar” voor één vak en sta ik wéér een dag minder voor de klas, nog maar twee over. Mijn timing om het de klas te vertellen was niet al te best, de bel zou binnen paar minuten gaan. Ik leg uit en ze luisteren zonder afgeleid te raken. Ze hebben veel vragen.
“Maar wie krijgen we dan?” “Toch niet … (ze noemen geen naam)? Daar heb ik geen goede verhalen over gehoord.” “Vanaf wanneer zien we u niet meer?”
Als ik vertel wie het is, zijn ze gerustgesteld. Een deel kent haar niet, ik vertel ze dat ze misschien wel een nog betere wiskunde docente is dan ik. De bel gaat en ze stuiven weg. En een dag later zitten ze met de overige vragen. Waarvan “maar we gaan toch wel wat leuks doen?” de belangrijkste is.
We gaan wel wat leuks doen, ook minder leuke dingen. Daar begrijpen ze niets van maar zijn blij met de leuke delen. Weten zij veel dat dit sowieso gewoon in onze planning stond voor deze les.
Mijn laatste les dit schooljaar met deze klas is voorbij. Een gek gevoel, ik geef geen eersteklas meer les. De leerlingen waren het alweer vergeten, stuiven mij voorbij bij de deur en vergeten zelfs gedag te zeggen. Zij maakten zich zorgen wanneer ze mij niet meer zouden zien maar vergaten dit gelukkig al snel weer (school is ook zo klein dat we elkaar echt niet kunnen ontwijken). Zo kon het voor mij ook geen moeilijk moment worden.
Nu de andere klas het nieuws nog vertellen. Als ik ze stoor tijdens een andere les en ze dit vertel schrikken ze een beetje. Als ik vertel dat een nieuwe docente mijn lessen gaat overnemen is het enige wat voor hun echt telt:
“Is ze jong of oud?” “Jong.” “Gelukkig maar. Dan is het goed.” “Krijgen we van u nog wel NaSk?”
Later spreek ik de leerlingen weer. Ze hebben ontdekt dat de andere klassen nog wel van mij wiskunde krijgen. “Wilde u ons niet meer?” “Heeft u ons weggedaan omdat we lastig waren?” en andere soort gelijke vragen. Leerlingen uit andere klassen stonden er bij en vroegen zich hardop af welke klas dan mijn favoriet is. Ik antwoord zoals elke docent doet in deze situatie, ontwijkend. “Ik kon niet kiezen, echt niet, dus ik heb de roostermaker laten kiezen welke klas het makkelijkst te verplaatsen was.”. De waarheid is; ik mocht niet eens kiezen als ik dat al had gewild.
Één leerling kijkt mij nog onbegrijpend aan. “Waarom gaat u minder werken, gaat het niet goed?” “Ik ga niet minder werken, ik ga alleen minder lesgeven.” “Wat gaat u dan doen, achter de kassa?” “Haha, nee.” “Vakkenvullen?”
Het is geen afscheid, maar ik ga ze wel missen. Een nieuwe ervaring voor mij, voortgekomen uit een kans. De laatste keer dat ik zo weinig lesgaf was toen ik nog een beginner was in dit vak, ik ben benieuwd wat ik er van ga vinden. Hoe erg ga ik de andere uren missen in mijn rooster? Maar een lastigere vraag voor mij, hoe ga ik mijn blog gevuld houden? Zo’n vierenhalf jaar heb ik elke werkdag iets geplaatst, al besef ik mij dat niemand het zou merken als ik een dag niet plaats, voor mij was dat heel belangrijk. Ik weet oprecht niet of mij dit nog gaat lukken, het was dit schooljaar soms al lastig met maar drie lesdagen genoeg materiaal te hebben. Dit vind ik het spannendst, niet minder lesgeven, niet mijn nieuwe verantwoordelijkheden maar mijn blog. Van mij mag dit namelijk geen afscheid worden. Dit is dus geen afscheid, maar een nieuwe kans?