Leraar elke dag anders – blog elke keer anders

Je hebt van die (onderwijs)dagen die niet gevuld zijn met activiteiten met leerlingen, toch gek voor een fulltimer in het onderwijs. Het lijkt soms in dit vak dat hoe beter je het doet, hoe minder je de kinderen uiteindelijk ziet. Blijkbaar heb ik dan iets goed gedaan (of is het eigenlijk fout), dat in combinatie met moeite met nee zeggen (behalve in de klas – mag ik zus? nee. mag ik zo? nee. – makkie) hebben ervoor gezorgd dat meerdere taken lesuren hebben vervangen.

Steeds meer werken, steeds minder voor de klas. Zo kan het dus gebeuren dat ik van acht uur ’s ochtends tot elf uur ’s avonds van huis ben voor mijn werk zonder dat ik levenslesjes heb geleerd van mijn leerlingen. Een blog vol met verhalen van de kids zit er dus niet in, hoe minder ik ze zie, hoe minder ik met ze lach (al vind ik soms toch dat ik ze nog véél te veel zie, gelukkig altijd van korte duur).

Ik stond wel voor de klas hoor, in de ochtend. Prima lessen gedraaid, maar om de leuke verhalen op te slaan is er nog een extra focus nodig. En als je in gedachte ook bezig bent met de vergadering van onderwijsmensen van verschillende locaties voor te bereiden die je moet voorzitten ’s middags (zeg dat maar eens tien keer achter elkaar), dan lukt dat extra stukje genieten even niet.

In mijn nieuwe rol als projectleider van een kleine club docenten kom ik voor veel nieuwe uitdagen te staan, plannen en uitvoeren van bijeenkomsten is er daar eentje van. Elke bijeenkomst kom je voor verrassingen te staan waar je iets mee moet, improviseren voor de klas is toch echt andere koek dan dit. Nieuwe uitdagingen brengen nieuwe onzekerheden en dat zal ik weten ook.

Extra vervelend als je bij de afsluiting van de vergadering in gedachte al bezig moet zijn met de planning van de terugreis en het ophalen van mijn collega om op pad te gaan naar onze opleiding. Uiteraard loopt het dan wat uit, moet je nog stukje lopen omdat jouw elektrische auto op een ander parkeerterrein moest laden, kom je in de file en moet de collega mij maar ophalen beseffende dat we te laat gaan komen.

Eten en ontspannen moet dan maar als bijrijder – scheelt dan toch als je niet zelf rijdt – wat mij gelukkig goed afgaat (met dank aan mijn lieve collega). Aangekomen bij de opleiding vallen we meteen met onze neus in de boter. Workshop van een imagocoach over kleding, kleurenwaaiers en tips en tops over ons uiterlijk en onze outfits.

Huh?! Wat voor een onderwijsopleiding is dit? Tja… Lastig uit te leggen. We begeleiden collega’s met behulp van videomateriaal, daarvoor doen wij de opleiding tot Beeldcoach. Als extra module konden wij mee doen aan Krachtige Lichaamstaal en leerden wij over power poses, de Clinton box en andere voor de meeste mensen onbekende begrippen over wat jouw houding zegt. En als kers op de taart sloten we de module blijkbaar af met stijladvies.

Na gehoord te hebben dat ik er rebels uit zie (in mijn nette blouse en jasje) en een jongensachtige uitstraling heb (dit waren de tops), krijg ik de tip om vaker mijn haar vast te dragen – nóg vaker dan nooit dus… Mijn collega schiet, geheel terecht, in de lach. Zij weet wat de imagocoach niet weet: dit advies had ze net zo goed niet kunnen geven, lange vlecht? Gaat toch niet gebeuren. Ik zie het haar denken, weet dat het waar ik en kan een lach niet onderdrukken.

Iedereen die mij (goed) kent weet al een beetje wat voor een avond dit voor mij was op dat moment – zeker na een lange dag. Dan schiet je zeker in de lach als je hoort dat we vervolgens een make-upsessie in ginge waarbij ik in de eerste minuut al de neushaartrimmer tegen mijn wenkbrauw voelde om deze even “op te frissen”, een openere blik te creeëren. Om daarna een uur in de weer te gaan met eyeliner, oogpotlood, concealer, foundation, wenkbrauwpotlood, allerlei poeders, donkere oogschaduw, lichte oogschaduw, midden oogschaduw, mascara en lipgloss. Hij deed vaak een onderdeel op een van mijn ogen voor en de rest moest het na doe, hij loopt rond terwijl wij het zo goed als mogelijk – en allemaal onzeker – na proberen te doen. Maar als hij al maar even bij iemand anders staat en ik loop te prutsen hoor ik hem al allerlei adviezen roepen. Twijfelend of het over mij gaat pruts ik wat door en hoor ik hem naar mij toesnellen. “Nee, nee, nee, zóóó moet het”. Jep, ik zat er weer naast.

We make-uppen lekker over the top en hebben het best gezellig. Als we na afloop samen komen met de andere groep moet ik er heel erg ongelukkig hebben uitgezien want meerdere kunnen het niet laten om te roepen: “Wauw! Wat zie je er prachtig uit, zóó anders. Je vindt het allemaal maar niet he? Nee, het is te zien! Nu alleen nog iets aan je haar doen!”. Flabbergasted is het enige woord dat ik ken dat bij mijn gevoel van dat moment paste.

Ja, ik ging uit mijn comfortzone en tegen ieders verwachting had ik het nog naar mijn, onzekere, zin ook. Maar toen de collega’s de volgende ochtend stiekem naar mij loerden was er niets meer dan wat mascara te bekennen (wel op een nieuwe manier aangebracht) en zeker geen vlecht.

Al met al dus genoeg levenslesjes geleerd – maar voor de verandering niet van mijn leerlingen. Kom uit je comfortzone, durf iets nieuws, leer nieuwe dingen en ontwikkel jezelf. Als ik dit kan overleven, dan is alles mogelijk toch? Ga uit je hoofd en gewoon doen.