Een cameraman met bijbehorende camera in mijn lokaal en toch stug doorgaan met lesgeven. Nee, dit is niet voor een documentaire over het leven van de docente achter lvnslssn. Er wordt een promofilmpje gemaakt die wij als school kunnen gebruiken voor bijvoorbeeld de website, open avonden, scholenmarkten en voorlichting. Als je denkt dat onderwijs elke dag hetzelfde is, moet je op zo’n dag even langs komen.
Er is meteen reuring in de tent want leerlingen worden wild van camera’s, maar tegelijkertijd zijn ze er niet wild van. Tijdens het afnemen van een toets loopt de camera langs het lokaal en op dat zelfde moment springen alle meiden van hun stoel en zitten op de grond met hun toetspapier. Het is duidelijk ze willen niet in beeld komen.
Voor mij onvoorstelbaar, want mijn beeld van de kids en dan met name de meiden is heel anders. De mobiele telefoons, die ook als camera’s worden gebruikt, lijken vastgelijmd aan hun handen. De hele dag door worden er selfies (zelfportretten) gemaakt waar vriendinnen soms ook bij mogen. Maar een videocamera in school en we maken ons zorgen over onze rechten en wie dit allemaal te zien krijgt. Wellicht had ik ze moeten vertellen dat we het Instagrammen, dan waren hun zorgen vast meteen weg. Zelf plaatsen ze alle selfies toch ook op Insta dus kunnen ze dat niet erg vinden.
Niets is minder waar. Als tijdens het bespreken van het huiswerk de camera het lokaal binnenkomt en een deel van mijn les filmt, ontstaat er wat onrust. Ik hou ze rustig en doe net alsof er niets aan de hand is. Laat leerlingen antwoorden geven en herhaal deze en vul eventueel aan met extra informatie. Tijdens het bespreken loop ik een rondje door het lokaal om mee te kijken in de schriften waardoor de situatie ontstaat dat ik op de camera afloop, al pratend. Alsof het in een script van te voren bedacht was.
Voor dat ik het weet is de camera weer het lokaal uit, maar de klas slaakt een zucht van verlichting. Één leerling moet toch even iets kwijt hierover: “waarom moest ik nou net voor de camera het foute antwoord geven?”. En dit zegt ze terwijl ze het goede antwoord had gegeven. Het is duidelijk, de leerlingen zijn helemaal van slag.
Gelukkig voor de leerlingen waren zij niet de enige met onrust in het lijf. Ik werd namelijk ook steeds iets onrustiger naar mate de dag verstreek, dit had niets met de camera te maken (al was die wel aanwezig) maar met kerst. Ondanks dat Sinterklaas er pas net is, zijn wij op school druk bezig met kerst. Er komt een kerstmarkt en daar gaan leerlingen in een kerstkoortje zingen.
Een leerling en een collega hebben mij weten over te halen om mee te doen, terwijl ik normaal gesproken alleen in volle borst met de autoradio meezing. De spanning liep op in mijn lijf omdat diezelfde dag de eerste oefenmiddag was. Eenmaal daar aangekomen zijn de leerling ogen op mij gericht, gaat ze zingen of niet? Spontaan vergeten ze zelf te zingen als ze zien dat ik het toch doe, maar hoe lukt dat ook: zingen en lachen tegelijkertijd.
Voor mij is het duidelijk, we staan quitte: zij op de film, ik in het koor. Maar allemaal zijn we blij dat we deze dag achter ons kunnen laten. Op naar de volgende dag, hopelijk een heerlijk saaie!